A viva imaxe de tal visión formabamos o centenar de persoas que, armadas con lanternas, subimos e baixamos as ladeiras de Monteferro durante dúas horas e media en plena noite. ¿Tolos? Quizais, pero é que os responsables do Instituto de Estudos Miñoranos, naquel momento convocantes da ruta, co inefable Xosé Lois Vilar á fronte, sosteñen que a mellor luz para contemplar petróglifos é a da lúa, así é que citaron ás dez da noite aos potenciais amantes das camiñadas comentadas.

E outra cousa non, pero o saco de palabras de Xosé Lois, comentarista oficial, é inesgotable. Os asiduos coñécenlle ben; os novos descubrimos que, á marxe da paisaxe, das estrelas que daba a impresión de que podían alcanzarse coa man, e dos tesouros artísticos e sentimentais que esconde o monte, el é o espectáculo.

Talvez por iso hai overbooking nas súas convocatorias, con xentes de toda idade e condición. Por exemplo, alí estaban profesores de universidade como Camiño ou Gonzalo, funcionarios como Álvaro, empregados de aseguradoras como Fernando, médicos como Dolores , consignatarios como Juan... E Marga, e Beni, e Cristina... Todos chegaron puntuais como cravos a pesar de que dez minutos antes da hora prevista para a saída caían chuzos de punta. Nin por un minuto expuxéronse suspender a ruta.

Así puiden decatarme da rica toponimia da zona, imposible de recordar se non fose pola chuleta: Rego de Castiñeiro, Rego de Carreiro, a Cova Xabel, Xeisos Negros, os Cantís de San Benito, A Herbeira, O Centulo, a Poza dá Cavosa, O Barbate, A Negra... E detrás de cada nome unha historia sempre curiosa, cando non luctuosa, froito de tantos e tantos naufraxios como viviron os arredores das Estelas. Por exemplo o do Highlnad Pride (1929), ou o Conde de Barbate (1955), ou o Aslaug...

Os vellos mariñeiros da zona manteñen a súa particular toponimia -«a oficial está chea de erros», di Xosé Lois-, igual que manteñen os seus irrefutables métodos para determinar a posición exacta na que han de botar a rede. Non significa iso que reneguen da técnica, senón que saben que son tan precisos como un GPS. De feito, explicaba Xosé Lois, cando logo de tomar sendas referencias coñecidas en terra marcaron as dúas liñas imaxinarias que se cruzan nun punto no mar e chegan á conclusión de que é no lugar xe onde estaba o banco de robalizas, é cando botan man do GPS para confirmar. E non se equivocan nin un centímetro.

Para o que non estaba preparado un deses avezados pescadores era para toparse con esa visión de Santa Compaña da que falaba ao principio, así é que en canto comprobou que enfilabamos cara á súa posición, levantou aparello e puxo pés (neste caso barquito) en polvorosa. Comprensible. ¿Quen ía pensar que aquela procesión de lanternas non era máis que unha forma de lecer?

Quen sabe tamén se entre os rapaces que estes días se baten o cobre na pista de Portobarreiro non estará o substituto de Rafa ou, o que é o mesmo, o número un do mundo en tenis. Vinte anos cumpre xa o torneo ideado polo doutor Modesto Vázquez Noguerol no que, á marxe do deportivo, prima a diversión. E iso é o que veñen facendo desde o pasado 24 de xullo os 70 inscritos nesta ocasión.

Entre os máis pequenos, as parellas que ao final chegaron á ídem foron as formadas por Javier Álvarez e Juan Torrón junior, e os irmáns Pereira, Miguel e Yago. A vitoria foi para os primeiros. Unha segunda final, de consolación, tivo como protagonista a Carlina Zon, que se impuxo a outros Pereira, neste caso os fillos de José Enrique, Elena e Jaime.

Outros que demostraron algo máis que bos xeitos foron Carlos Fontán, Eugenia Bandín-Villamarín, os irmáns Matías e Nacho Fariña, Pablo Estévez e Gonzalo Sas.

Este fin de semana xóganlla os adultos, con cuarto arxentinas no apartado feminino: María, Mara, Patricia e Silvia. O colofón porao unha cea na que nin anfitrións nin invitados escatimarán predisposición á xolda.