Catro foron as solucións que Augas da Cuenca Norte, Acuanorte, expuxo á Xunta e ao Concello de Vigo para a construción da futura depuradora da cidade, que por acordo das dúas institucións galegas decidiuse situar na mesma parcela que ocupa a actual de Coruxo. A sociedade dependente do Ministerio de Medio Ambiente tratou de que as súas catro alternativas encaixasen no espazo reservado polo Plan Xeral para que devandita infraestrutura contase con todos os módulos e tecnoloxía necesaria para que os vigueses deixen de ser os primeiros contaminadores da súa ría.

Pero como tres das propostas excedían os límites da parcela actual -e ata os 13.000 metros cadrados reservados a maiores no PGOM- e a cuarta faría necesario levantar un complexo de vinte metros de altura a escasos metros de Samil, optouse sigilosamente e con cautela por analizar unha quinta alternativa coa que tratar de solucionar un dos máis complicados problemas aos que se enfronta a administración municipal viguesa. Dividir o proceso en dúas fases, separando o tratamento dos lodos nunha parcela distinta á de Coruxo pero conectada a ela por tubaxes subterráneas, antóllase, segundo fontes consultadas das administracións implicadas no proxecto, como a máis viable a día de hoxe.

A petición dun permiso a Medio Ambiente para ocupar subterráneamente a marisma da desembocadura do Lagares tamén foi exposta, pero se estima complicada tecnicamente e conflitiva socialmente.

División ou expropiación

Por iso a opción de partir en dúas a nova depuradora cobra forza como última opción, antes de instar unha declaración de supramunicipalidad do proxecto para levar a cabo unha expropiación de terreos ao longo da avenida Ricardo Mella, en dirección cara a Canido, onde se asentan varias vivendas e empresas e o prezo do chan é un dos máis altos do arrabalde da cidade.

«Hai que analizar como se resolvería esa decantación previa dos lodos, a súa separación e tratamento e a conexión do ciclo coa planta central. Non é imposible pero si máis complicado que facer todo no mesmo conxunto, aínda que o proxecto da depuradora xa é complexo de seu ao ter que realizarse onde está a actual e sen que deixe de funcionar», explican os testemuños consultados.

Segundo puido saber La Voz, empresas viguesas xa se interesaron por devandita posibilidade e o tratamento ulterior dos lodos da depuradora, que nunha parte poden ser reutilizados e noutra necesitan do seu procesamiento para a súa destrución.

En todo caso, o reloxo corre en contra dos prazos prometidos tanto polo Goberno central, como pola Xunta e o Concello á Unión Europea, onde fixaron a data do 2011 como ano de entrada en funcionamento da planta.

Desde o Concello bótase a culpa da falta de previsión sobre a superficie de terreo necesaria aos encargado de realizar o proxecto da depuradora. Outras administracións implicadas na obra, manteñen o contrario, que foi o Concello quen errou, «xa que é o responsable de achegar os terreos indicar a súa localización e tamaño» sinala un alto cargo.

Sexa como fose, o Plan Xeral entrará en vigor antes de que se saiba como Vigo resolve as súas verteduras e deixa de contaminar o seu mar.

PSOE, PP e Bloque aprobaron en pleno non ampliar a actual

Ademais de ter que facer fronte á falta de previsión respecto das necesidades de chan da nova depuradora, o Concello tamén debe facer encaixar o cambio de criterio da súa corporación. O 27 de xullo do 2006, cos votos de todos os concelleiros (PSOE, PP, Bloque e PG) e tras unha reunión de urxencia, o pleno acordaba que os seus grupos políticos «non defenderán ningunha ampliación da depuradora do Lagares». Na mesma sesión acordouse facilitar o reacollo temporal das familias afectadas polo mal cheiro da planta, achegar cinco millóns de euros para dotala de tratamento terciario das augas e aplicar un sistema de desodorización.

Un complexo baile de ideas que segue sen asentarse

Tras enterrar millóns de euros en fracasados arranxos da actual depuradora, Xunta e Concello entenderon que, aínda que aberta en 1997, había que xubilar a planta de Coruxo polo seu mal funcionamento, do que nunca ninguén se responsabilizou. O recheo de Bouzas foi a localización proposta polo PP desde o Goberno galego e o da cidade. A contestación veciñal e a negativa de Abel Caballero, como presidente do Porto, levou á alcaldesa a pensar outra solución. Unha depuradora comarcal nos límites de Oia e Baiona, foi a idea exposta, á que os alcaldes populares do Val Miñor plantaron cara a uns días das eleccións locais. E entón chegou o acordo. Corina Porro e o conselleiro de Medio Ambiente pactaron facer a nova planta no mesmo cerco que a actual, pero enterrada e liberando unha zona verde en superficie, algo que agora se ve imposible.