O número de varamientos de mamíferos mariños na costa do Baixo Miño duplicouse no que vai de ano. Segundo o rexistro realizado pola asociación Anabam, en colaboración coa Coordinadora para o estudo dos mamíferos mariños (Cemma), os corpos de vinte e nove animais, na maioría dos casos de cetáceos, foron localizados en distintos puntos da costa miñota. O ano pasado o número non pasou de doce no mesmo período, polo que o balance arroxa un dato máis que obxectivo.

Oia encabeza a lista cun total de vinte varamientos: dous calderones, dieciseis golfiños comúns, un rorcual aliblanco e un golfiño non identificado. As localizacións doutros nove golfiños producíronse no Rosal e A Guarda, con dous e sete exemplares respectivamente.

Trátase de cifras históricas, como avala Anabam, que cumpre vinte e tres anos como promotora dun intenso labor de conservación e preservación da natureza. As causas poden deberse a que a entidade intensificou as prospeccións, pero tampouco se descartan razóns de maior calado, «como a contaminación ou vos ruídos dás embarcacións de recreo». O presidente da asociación, Agustín Ferreira, confía en que, dunha forma ou outra, trátese dun feito puntual, «un ano atípico», sen máis.

A maior parte dos animais localizados son cetáceos que arrastrados polas mareas e correntes chegan á costa. «Moitos dous golfiños quedan atrapados nas mallas dous pescadores e morren afogados, outros tragan plásticos pensando que é comida» explica Ferreira.

En abril apareceu ademais unha «tartaruga de coiro» en Portocelo. «Xa é habitual que apareza algunha cada dous anos», sinala o presidente de Anabam. Tratarse dun dous reptís máis ameazados do mundo, en risco de extinción; ou seu hábitat natural é a costa atlántica americana e chega ata aquí a través dá corrente do Golfo, tras cruzar ou Atlántico de oeste a leste».

No capítulo de curiosidades, «ou rorcual alibranco» que chegou a Portocelo polas mesmas datas que outro exemplar similar o ano pasado, a mediados de maio. E é que, afirma Agustín Ferreira, «é un cetáceo raro nas nosas costas, centos de persoas achegáronse a veo pola súa rareza».

O labor da entidade, unha das máis activa de Galicia, non acaba aquí. Se o exemplar está en bo estado, participan co Cemma na disección e recollida de mostras que permitan o seu posterior análisisl. «É vocacional, unha forma de lecer», asegura Ferreira.