O Parlamento Galego colocou onte a primeira pedra da futura Lei de Pesca de Galicia, chamada a refundar un texto normativo pioneiro fai 15 anos -a de Pesca do Estado, por exemplo, data do 2001-, pero que hoxe supón un lastre para a «modernización do sector» pola excesiva «burocratización dá actividade» que impón, pois disposicións como a da alternancia de artes «provocaron ata problemas para garantir a rentabilidade de determinados barcos» e abriron a espita a «especulacións co valor dás embarcacións». Así introduciu onte a conselleira Carmen Gallego un proxecto de lei sobre o que hai un consenso unánime na súa necesidade, pero discrepancias, e profundas, sobre as disposicións que contén. Un desencontro que levou ao PPdeG a presentar -e a manter en pé- unha enmenda á totalidade, tombada definitivamente por PSDEG-PSOE e BNG.

A pesar do seu veto íntegro, hai cuestións que pesan máis que outras no rexeitamento popular. Unha é que se desprece» ás confrarías, porque na nova normativa pasan a estar en plano de igualdade con outras fórmulas de asociacionismo, como as organizacións de produtores, as cooperativas, as asociacións de armadores ou os sindicatos. E outra, que non se garanta a transmisión das concesións de bateas entre os seus actuais titulares.

Críticas dirixidas, precisamente, a un dos principios que, segundo a conselleira de Pesca, perséguese coa nova lei: a democratización do sector. Bateas, praias, terreos acuícolas... en definitiva, a explotación en concesión do dominio público terrestre sairá a concurso público baixo os principios de concorrencia competitiva, transparencia, publicidade, igualdade e equidad. é dicir, bateeiros, mariscadores e piscicultores terán que medirse con outros colectivos para manter unhas concesións que ata agora se tiñan por imperecederas. Iso si, na adxudicación da concesión, xa sexa lámina de auga, areal ou chan acuícola, valorarase a experiencia no sector e ser anteriormente titular dunha autorización para explotar o dominio público.

O documento auspiciado por Carmen Gallego refunde nun único texto unha normativa fragmentada e dispersa que derrogará, ademais da de Pesca de 1993, outras catro leis: a de confrarías, a que crea o Servizo de Gardacostas, a que funda o Intecmar e a de infraccións e sancións.

Deixa paso á licenza de pesca profesional, que se outorgará aos barcos de baixura -non o necesitará a altura e a gran altura- con carácter indefinido e a un permiso de marisqueo (diferente se a actividade exércese a pé ou á boia) que se concederá por cinco anos, co ánimo de facilitar «unha mellor planificación dás actividades». ? Sen límite de artes. Coa supresión do permiso de explotación (permex) desaparece tamén a limitación de artes por embarcación. No seu lugar crearanse censos por modalidades de buques, pesqueiras e caladoiros, algo que se regulará posteriormente nun real decreto.

Trátase dunha autorización temporal que se aplicará cando unha pesqueira requira limitacións no esforzo pesqueiro ou medidas de conservación. Para stocks en estado crítico tamén se expoñen plans de xestión anuais e plurianuais.

A lei recupera o antigo Servizo de Inspección e Vixianza Pesqueira e finiquita así un corpo polémico.? Creación da Axencia de Desenvolvemento Sustentable. Para dinamizar as zonas costeiras e mellorar a calidade de vida dos profesionais do mar. Entronca co auxe e promoción do turismo mariñeiro. A cambio, desaparece o Intecmar como organismo autónomo e intégrase na estrutura orgánica de Pesca. Non se creará, polo menos no marco desta lei, a axencia para xestionar o Salvamento Marítimo.

A lei intenta fomentar -porque non pode impola-, a cultura do seguro entre o sector.

Achanda o camiño para a implantación de marcas de calidade e distingue entre comercialización en orixe e en destino.