Romasanta foi un deses homes razoables dos que falaba o gran Borges. Guerrilleiro, loitador incansable, teimudo nas súas ideas ata rifar duramente con quen fose, comprometido na defensa do ben público, litigante indómito e defensor de causas tan xustas como perdidas, das que sabía sacar petróleo. Temible como inimigo. O sistema declaroulle a guerra e él non se arredou, botouse fóra e guerreou con ferocidade contra él. Adicou a súa vida a defensa do común, do que é, ou debería ser de todo o mundo, poñendo especialmente a súa alma na Ría de Vigo.

Nesa loita de David contra Goliat, axionllou moitas veces a Goliat, prácticamente só, coa súa tirafonda certeira mentras nós os seus, acumulábamos pedras para que non lle faltase munición. Él só, foi quen de botar abaixo a DEUP do porto de Vigo simplemente esixindo o cumprimento da lei. A súa preparación autodidacta superaba á de moitos prefesionais, o que engrandece ainda máis a súa figura.

Pero na distancia curta Romasanta, o loitador, era outra persoa, peculiar e único, entrañable, cariñoso, empático, colaborador, xeneroso, desinteresado, traballador incansable, sempre preocupado polos seus. Simpático, maestro en destilar a gracia da desgracia e contaxiar aos demáis. Sempre disposto á festa, porque todos os guerreiros precisan de tempo de paz.

O sistema tratou de acabar contigo. Goliat argallou a trampa para gañar esa última batalla vital. Pensaba que gañándoa estarías derrotado. Pero o sistema nunca poderá acalar a túa voz nin a túa herdanza.

Xa non estás connosco, irmán, amigo, e o oco que deixas non se pode encher. Teremos que aprender a vivir sen ti. Agradecidos por coñecerte, polo aprendido e polo compartido que non esqueceremos, tentaremos facer como poidamos o que ti facías como nadie.

Só agardamos que como dicía Borges, o teu exemplo sexa semente e que:

Os teus compañeiros, os teus irmáns de A Ría Non se Vende.