Por este grave motivo, ARNSV/GNSV organiza un encontro paralelo á reunión ministerial con distintos grupos ecoloxistas de Galicia, do resto do Estado e das máis importantes organizacións internacionais, entre as que se contan Greenpeace, Ecoloxistas en Acción, WWF Adena, Océana, Marcha Mundial das Mulleres, Amarante, Altermundo e outras, así como confrarías de pesca e representantes do sector marisqueiro locais.

O encontro terá lugar entre o 27 de abril e o último día da reunión ministerial, o 5 de maio, e constará dos actos e accións que se detallan no programa.

Reproducimos a continuación o documento elaborado desde A RIA NON SE VENDE para convocar aos distintos colectivos participantes no encontro paralelo á reunión dos ministros de pesca da UE en Vigo.

As xentes que viven do mar coñecen de primeira man a realidade do sector pesqueiro. Son testemuñas, día a día, das continuas agresións ao medio mariño. Testemuñas e axentes involuntarios. Empresas e mariñeiros tratan de manter unha actividade extractiva cada vez menos rendible e que, ante a presión do mercado capitalista, carece de regulacións e límites racionais, o que deriva na sobreexplotación do mar como recurso, e na súa grave degradación como ecosistema.

En primeiro lugar, unha desmesurada capacidade de explotación, e a correpondente desmesura na demanda. En segundo lugar, a concentración dos medios extractivos máis potentes nas mans das poucas empresas coa capacidade económica e tecnolóxica precisa. En terceiro lugar, o férreo control do mercado por intermediarios multinacionais.

A sobreexplotación dos caladoiros está provocando un esgotamento dos recursos nunca antes coñecido e, sobre todo, un desequilibrio ecolóxico que está levando aos ecosistemas mariños a unha situación crítica. Unha situación que os poderes políticos ocultan sistematicamente á opinión pública.

Os beneficios económicos da pesca concéntranse nas mas duns poucos. Mentres, as xentes do mar e os traballadores das empresas relacionadas coa pesca teñen dificultades para sacar adiante as súas modestas economías.

A desmesura da extracción, o emprego de artes destrutivas e o seu abandono no mar teñen graves efectos na pesca de altura e de baixura, nas augas oceánicas e nas augas litorais, en todo o mundo. Isto compromete gravemente a subsistencia de moita xente, sobre todo nos países da periferia económica (os mal chamados países pobres ou terceiro mundo).

As nosas costas xa non fornecen a demanda dos mercados propios coas especies do día. Os peixes e mariscos que consumimos proceden máis da importación e dos cultivos que das augas e areais galegos.

E é que, no noso País, aos efectos da sobreexplotación pesqueira xúnguese á degradación ecolóxica do litoral provocada pola actividade humana, tanto en terra como no propio mar. Os asentamentos urbanos, a industria, as infraestruturas, o agro e a mesma pesca son xeradores de residuos e fonte de verquidos contaminantes, produtos que, incontrolados e non depurados, acaban depositados ou disolvidos nas augas costeiras, absorbidos nos sedimentos dos fondos das enseadas, esteiros e areais e, finalmente, incorporados, a través das cadeas tróficas, nos organismos das especies mariñas, incluídas aquelas das que nos alimentamos.

A isto hai que engadir a ocupación directa do leito mariño pola desmedida proliferación de infraestruturas portuarias, o que supón a desaparición de ecosistemas valiosos, a alteración das correntes e unha nova achega de materiais contaminantes.

Este mar ferido precisa accións urxentes. É necesario deter as agresións ao medio mariño, atopar o xeito de reparar os danos provocados e restaurar o seu equilibrio ecolóxico. É necesario atopar un novo rumbo, que nos permita abandonar a nosa actual condición de depredadores que compiten encarnizadamente por uns recursos limitados, e que nos leve a unha coexistencia cooperativa, e a un modo de vida o máis simbiótico posible co medio do que procedemos e ao que pertencemos.

O vindeiro mes de Maio vaise a celebrar en Vigo un Cumio de ministros de pesca da Unión Europea. O seu obxecto é seguir tratando de elaborar e reformar o marco legal para unha pesca máis sostible. É dicir: tratar de elaborar unha política pesqueira menos irracional. Unha política que non dan acadada despois de moitos intentos errados. Unha política que debería ter un obxectivo radical: unha pesca racional e sustentable, e que xa tería que estar funcionando e dando resultados dende hai anos, quizais dende os propios comezos da actividade pesqueira a gran escala.

Pero a UE segue dando bandazos, presionada por un mercado que busca o menor custo e máximo beneficio sen ter en conta os parámetros sociais e ecolóxicos nos seus cálculos. Deste xeito, a UE dálle cova a unha actividade pesqueira industrializada de comportamento salvaxe cos propios recursos e co medio mariño.

Achegarse ao mar hoxe é achegarse a un medio ferido polas diferentes accións e actividades humanas que soporta no seu día a día. A necesidade dun cambio na maneira de explotar os recursos é esencial para permitir a recuperación dos equilibrios ecolóxicos no medio mariño. A sobredimensión das flotas e a tecnificación das artes, unidas a causas alleas á propia pesca, como a artificialización do litoral e a contaminación, teñen causado unha situación de enorme deterioro nos ecosistemas mariños. En augas comunitarias o 88% dos caladoiros están sobreexplotados e o 30% destes por debaixo do límite biolóxico de seguridade, o que implica a moi difícil recuperación dos mesmos. O enfoque do medio mariño como un conxunto de hábitats interdependentes é preciso para un cambio de modelo de xestión dos caladoiros e a integración sostible das actividades pesqueiras no ecosistema. A necesidade de limitar a pesca industrial, a eliminación das artes daniñas e a maior rexionalización dos plans de aproveitamento para o sector de baixura, seguen sendo tarefas pendentes. 2010 é o ano mundial da biodiversidade, mais de momento a contaminación segue a envelenar o mar. Os arrecifes de corais desaparecen, milleiros de tabeiróns son capturados co fin de exportar soamente as súas aletas, e cetáceos, aves e tartarugas caen indiscriminadamente nas “artes” que fan medrar emporios económicos. O 70% do peixe comercializado na UE provén da importación deliberada de recursos pesqueiros dende caladoiros de terceiros países, que as empresas aproveitan para minimizar custos no proceso extractivo provocando unha pegada ecolóxica e social desmesurada. Esta situación evidencia a necesidade dunha recuperación biolóxica dos caladoiros, da soberanía no abastecemento dos mercados e do cambio das políticas comerciais. Na actualidade o 90% dos grandes peixes desapareceron xa dos océanos. Segundo datos da FAO en 2006 descargáronse 80 millóns de toneladas de peixe. Delas 13 millóns corresponden a Europa, onde só cinco anos antes ascenderan a 15,5 millóns: un descenso do 16% que amosa o rápido esgotamento dos caladoiros. Entre o 10 e o 20% das capturas nunca chegan a porto, pois son rexeitadas e botadas pola borda por non ter valor comercial. As áreas mariñas protexidas representan menos do 1% dos océanos, en contraposición coa situación que se dá en terra, que é de entre o 15 e o 20 %. Os científicos calculan que, de non haber cambios nestes comportamentos, os recursos pesqueiros do planeta estarán totalmente esgotados no ano 2048. Aliviar o ecosistema mariño das presións antrópicas e acabar coa explotación irracional supón, por principio de precaución (FAO 1995), minimizar e evitar os impactos posibles, parando as actividades nas áreas deterioradas e conservando as non danadas para que siga sendo un mar de vida, orixe e sustento das comunidades costeiras.

Salvemos Monteferro A Ría Non se Vende Galiza Non Se Vende